مدح و شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
سـر مـی‌گـذارد آسـمــان بـر آسـتـانـت غـرقـیـم در دریـای لـطـف بی‌کـرانت محـبـوب‌تر از هر کـسی نزد رسـولی آغـوش او هـمـواره می‌شد مـیـزبـانت چون مادری دلسوز، مرهم می‌نشاندی بر زخـم او بـا دسـت‌هـای مـهـربـانت نـور پدر وقتی که شد خـامـوش دیگر تاریک شد، تاریکِ تـاریک آسـمـانت حق علی را غصب کردند و پس از آن انـداخــتـنـد آتـش بـه جــان آشــیــانـت می‌سوختی در شعـله‌های کـیـنه‌هـاشان آه از دلـت آه از دل آتــشــفــشـانـت... با دست‌های بـسته حـیـدر را که بردند با چـشم خود انگـار دیدی رفت جانت پشت سر حیدر خودت را می‌کـشاندی آه از تن مـجـروح و از اشـک روانت هجده بهار از عمر تو تنهـا گـذشت آه نـاگـاه دیـدی می‌رسـد فـصـل خـزانـت پـیـچـیـد در خـانـه بـرای آخـریـن بـار بـوی تـنـور داغ و بـوی عـطـر نـانت بانو تو حتی بعد از این‌که پَـر کـشیدی بـودی به فـکـر کـودکـان نـیـمـه‌جـانت بند کـفـن وا شد تو با مـهـری فـراوان آغـوش وا کـردی بـه روی کـودکـانت آن کودکـانی که پس از تو رنج دیـدند ای کاش پـایـان داشت اینجا داسـتـانت یا لااقـل بـانـو نـمی‌رفـتی تو ای کـاش آن روز در گــودال بــا قــدّ کــمــانـت دیدی حسینت را که تنها و غریب است دیدی که غرق خون شده اینک جوانت با نـاله تا گـفـتـی بُـنـَیَّ عـرش لـرزیـد عالم همه حیران شد از صبر و توانت گفتی که آبت هم ندادند، آسمان سوخت وقـتی شـنـید این واژه‌ها را از زبـانت |